14 Adar (10 marca 2020) jest obchodzone święto Purim. Jest to radosne święto, upamiętniające ocalenie od zagłady i celebrujące Bożą wierność obietnicom i Jego moc wybawienia tych, którzy Mu zaufają.
W kalendarzu hebrajskim dotarliśmy do ostatniego miesiąca, którym jest miesiąc Adar. Adar jest dwunastym i ostatnim miesiącem biblijnego kalendarza świątecznego, który rozpoczyna się od upamiętnienia Wyjścia z Egiptu w miesiącu Nisan, poprzez upalne miesiące letnie, ożywione intensywnością świąt jesiennych, i kończy się radością święta Purim w ostatnim miesiącu Adar.
Jak powiada tradycja żydowska: „gdy nastaje Adar, radość się powiększa.” Nie tylko ze względu na początek wiosny, rozkwit życia w przyrodzie i ciepłe słoneczne dni. Przede wszystkim, ze względu na tę bliskość miesiąca wybawienia, kiedy będzie Pascha.
Zanim to nastąpi, naród żydowski wspomina wydarzenia opisane w księdze Estery, kiedy to Wszechmogący wybawił Żydów od zagłady, zaplanowanej w starożytnej Persji, przez niegodziwego Hamana, potomka Agaga Amalekity.
Historia Estery uświadamia nam powtarzające się wciąż na nowo zagrożenie ze strony najgorszego z wrogów narodu wybranego, Amaleka. Duch Amaleka jest po dziś dzień bardzo aktywny na świecie i przybiera rozmaite maski, skrywa się pod różnymi „nowymi” ideologiami, aby zniszczyć Izrael i pokrzyżować Boży plan względem narodu wybranego.
Jednak historia święta Purim niesie również ponadczasową obietnicę Bożego wybawienia i ratunku. Ukazuje Boga jako wiernego i potężnego wybawcę, do którego należeć będzie ostatnie słowo w historii.
W dzień przed świętem Purim, czyli trzynastego Adar, zachowywany jest tzw. post Estery, przypominający o poście, który zarządziła Estera przed swą wizytą u króla Achaszwerosza, kiedy zaryzykowała życiem, aby przedstawić mu swą prośbę. Estera zdawała sobie sprawę, że nie ma miejsca na żadną wyniosłość, kiedy szuka się oblicza Wszechmogącego, aby Go błagać o pomoc i zesłanie ratunku dla Jego ludu.
Historia Purim przypomina nam, jak kruche jest życie, jak niespodziewane zagrożenie może gwałtownie odmienić pewną, wydawałoby się, sytuację życiową i pozbawić je zabezpieczeń. Mordochaj i Estera nie poddali się pasywności, lecz podjęli działanie. Ale najpierw musieli zadać sobie pytanie: Kim jestem dzisiaj? Czego Bóg chce ode mnie w czasie, takim jak teraz?
Starożytni rabini nauczali, że każde pokolenie Żydów ma szansę i możność, aby doprowadzić do ostatecznego wybawienia Izraela. Dlatego w judaizmie jest kładziony duży nacisk na przestrzeganie dni postu. W tradycji żydowskiej, post jest uważany za środek prowadzący człowieka do upamiętania przed Bogiem (teszuwy – powrotu), a to z kolei ma doprowadzić do ostatecznego wybawienia Izraela i nadejścia ery Mesjańskiej.
Prorok Joel wzywa do modlitwy i ogłoszenia postu w obliczu nadciągających na ziemię sądów Bożych, kiedy nadchodzi Jego dzień, straszny Dzień Pana: „Wszakże jeszcze teraz mówi Pan: Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, w poście, płaczu i narzekaniu!” (2:12).
Prorok Izajasz przypomina, że Bóg ma upodobanie w takim poście, z którego rodzi się konkretna postawa – kiedy „podzielisz twój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu, gdy zobaczysz nagiego, przyodziejesz go, a od swojego współbrata się nie odwrócisz”.
Elementem świętowania Purim jest obdarowywanie ubogich i przesyłanie sobie nawzajem darów żywnościowych. Wsparcie ubogich i potrzebujących jest określane w tradycji żydowskiej jako cedaka. Słowo to oznacza po hebrajsku: „sprawiedliwość, prawość”. Dzielenie się z ubogim to czynienie sprawiedliwości. Cedaka to coś więcej niż tylko akt charytatywny, powodowany litością. Zaopatrując potrzebujących w żywność, ubranie bądź pieniądze, zaprowadzamy sprawiedliwość Bożą na ziemi i wykonujemy Jego wolę.
Ale w dzień święta Purim nie wolno pościć ani się smucić. Purim, jako święto ocalenia, jest bardzo radosnym czasem. Radosne świętowanie ma na celu oddanie chwały Bogu, który czuwa nad swoim wybranym narodem, nawet gdy ten znajduje się na wygnaniu. Jest to oddawanie chwały Bogu, który jest wierny raz danym obietnicom. Kiedy już znamy zakończenie Księgi Estery, to widzimy jak wszystkie wydarzenia w niej opisane, wydają się zgodnie potwierdzać, że: „Oto nie drzemie ani nie zasypia stróż Izraela”, a także to, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują. Nawet wtedy, gdy „twarz Boga” jest niewidoczna, w ukryciu, Jego dłoń nadal działa i nie jest za krótka, aby pomóc.
Dlatego przesłaniem święta Purim jest przede wszystkim nadzieja, że Bóg ześle nam taki dzień, kiedy „troska zamieni się w radość, a żałoba w dzień pomyślny” (Est 9:22).
Emanuel Machnicki