„Nadzieja nasza nie zginie, wszak dwa tysiące lat przetrwała, być narodem wolnym w swej krainie, w kraju Syjonu i Jerozolimy” – te słowa pochodzą z hymnu państwowego Izraela (w tłumaczeniu Sz. Raczyńskiej). Słowa pieśni napisał w 1878 roku Naftali Herc Imber, pochodzący z rodziny chasydów ze Złoczowa. Pieśń zyskała dużą popularność wśród żydowskich osadników-pionierów; potem podczas I Kongresu Syjonistycznego w 1897 roku w Bazylei stała się hymnem Światowej Organizacji Syjonistycznej.
Gdy w maju 1948 roku proklamowano powstanie państwa Izrael, ta pieśń została nieoficjalnym hymnem państwowym. Jej tytuł, Hatikva, znaczy po hebrajsku „nadzieja”. Oznacza także więź, jaką Bóg połączył każdego Żyda z ziemią Izraela i Jerozolimą. Słowa hymnu wyrażają niezniszczalną nadzieję i marzenie, które żyjący na wygnaniu naród żydowski zachowywał w sercach przez dziesiątki wieków – aby powrócić do ojczyzny i odbudować swą państwowość.
W dniu 5 Ijar według kalendarza hebrajskiego (29.04.2020), przypada siedemdziesiąta druga rocznica spełnienia tego marzenia. Według kalendarza gregoriańskiego, 14 maja 1948 roku, w Tel Awiwie, Dawid Ben Gurion, stając na czele tymczasowego rządu, odczytał Deklarację Niepodległości nowożytnego państwa Izrael. Dla upamiętnienia tego wydarzenia ustanowiono święto Jom Ha-Acmaut (Dzień Niepodległości).
Jest to święto współczesne, o charakterze państwowym i narodowym. Ma ono radosny charakter, ale jest poprzedzone Dniem Pamięci o Poległych Żołnierzach i Ofiarach Terroru. Jom Ha-Zikaron jest pełnym powagi i smutnej zadumy, dniem pamięci o żołnierzach, którzy polegli w obronie Izraela oraz pamięci o ofiarach terroru. Wraz z nadejściem wieczoru, zaczyna się Dzień Niepodległości mający charakter radosnego świętowania. Uświadamia to Izraelczykom, że ich wolność i niepodległość została przez wielu opłacona najwyższym poświęceniem.
W księdze proroka Amosa (9:14-15) znajdujemy następującą obietnicę Bożą: „I odmienię los mojego ludu izraelskiego, tak że odbudują spustoszone miasta i osiedlą się w nich. Nasadzą winnice i będą pić ich wino, założą ogrody i będą jeść ich owoce. Zaszczepię ich na ich ziemi; i nikt ich już nie wyrwie z ich ziemi, którą im dałem – mówi Pan, twój Bóg”. Okazało się, że pierwsze zgromadzenie Żydów z wygnania babilońskiego było tylko częściowe. Kilka wieków później nastąpiło drugie rozproszenie – aż po krańce świata. Ale Bóg mówi, że będzie takie zgromadzenie, kiedy już nikt ich nie wyrwie z ziemi, którą Bóg im dał. Wierzymy, że to ostateczne zgromadzenie dzieje się na naszych oczach, w naszym pokoleniu.
Dziś, patrząc wstecz na fenomen przetrwania narodu żydowskiego przez długie wieki tułaczki i prześladowań, i widząc odrodzenie się państwa Izrael oraz powrót Żydów do ziemi, z której zostali kiedyś rozproszeni, jesteśmy świadkami niezwykłego Bożego cudu, będącego dowodem Bożej wierności przymierzom i Jego wiecznej miłości do narodu wybranego. Przez działanie Boga wobec Izraela, widzimy, że Bóg jest wierny swoim obietnicom i On jest suwerennym Panem dziejów i historii. On zrealizuje wszystkie swoje plany i cele.
Od założenia państwa Izrael w maju 1948, nasze pokolenie ma niepowtarzalny przywilej przyglądania się i odkrywania, jak Wszechmogący odnawia więź pomiędzy tą niezwykłą ziemią i niezwykłym narodem. Ustami proroka Ezechiela, Bóg przepowiadał: „Lecz wy, góry izraelskie, wypuścicie swoje gałązki i przyniesiecie owoc swojemu ludowi izraelskiemu, gdy wkrótce powróci. Bo oto idę do was i zwracam się do was, będziecie uprawiane i obsiewane” (36:7-9).
Podróżując dziś po Izraelu, widzimy jak Bóg w nadnaturalny sposób sprawia, że ziemia odradza się, pustynia zakwita, a drzewa wypuszczają gałęzie i przynoszą owoc. Kiedy inne narody starały się osiedlić i uprawiać tę ziemię, nie wiodło im się. Ziemia miała odpowiedzieć tylko ludowi Izraela, „który wkrótce powróci”, i tylko jemu miała wypuścić gałązki i wydać obfity owoc. To, co nie udało się innym narodom, udało się Izraelczykom – dziś gospodarka, rolnictwo, technologia Izraela ma silną pozycję na świecie, wzbudzając podziw i uznanie.
Bóg ustanowił ten związek między narodem wybranym a ziemią Izraela, powołując Abrahama i składając nieodwołalną obietnicę: „tę ziemię dam potomstwu twemu”. Ma on zbawczy wymiar nie tylko dla Izraela, ale dla całego świata. Liczne proroctwa przepowiadają ostateczne zgromadzenie Żydów u końca czasów w ich ziemi.
Na ten kolejny rok, życzymy: „Am Israel Chai!”
Emanuel Machnicki