Fragment na 02/01/2021
Parasza Wajechi (1 Moj 47:28-50:26)
Posłuchaj w usłudze Soundcloud:
Lub na naszej stronie:
Kiedy u schyłku życia, patriarcha Jakub wgląda w przyszłość, wypowiadając prorocze błogosławieństwo nad swoimi synami w zakresie przyszłej roli ich plemion, wydaje się, jakby w tej proroczej wizji starał się też wypatrzeć Mesjasza i przyszłą erę odkupienia świata. Porównuje Judę do młodego lwa i błogosławi go tronem, czyli władzą nad pozostałymi plemionami. Prorokuje, że z tego plemienia wyjdzie szczególny „władca, któremu będą posłuszne narody”.
Natomiast utrata godności pierworodnego przez Rubena stanowi ponadczasowe ostrzeżenie przed skutkami braku opanowania i samokontroli.
Audycje z wcześniejszych fragmentów:
Fragment na 17/10/20
Bereszit (1 Moj 1:1-6:8).
„A Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód” (1:2) – Co ma wspólnego ta deklaracja ze słowami Jeszuy, wypowiedzianymi w galilejskiej synagodze?
W pierwszych dniach stwarzania, Bóg zapanował nad pustką i bezkształtem świata poprzez to, że oddzielał. Podobnego procesu Bóg oczekuje w sercu każdego człowieka, aby móc napełnić je swoją Obecnością.
Fragment na 24/10/20
Noach (1 Moj 6:9-11:32).
„Noe chodził z Bogiem” (6:9) – pomimo bezmiaru bezbożności swojego pokolenia, Noe pozostał nieskalanym przez świat, podtrzymując nadzieję odkupienia mesjańskiego dla całego rodzaju ludzkiego. Jeszua ostrzegał, że przy Jego powrocie znowu będzie tak, jak „za dni Noego”.
Wypuszczenie z arki kruka i gołębicy zwiastuje proroczo erę pierwszej i drugiej świątyni oraz zstąpienie Ducha Bożego na Mesjasza, wychodzącego z wód Jordanu.
Fragment na 30/10.20
Lech lecha (1 Moj 12:1-17:27).
„Będę błogosławił błogosławiącym tobie” (12:3) – skutków powołania Abrahama nie sposób przecenić – zarówno dla historii Izraela, historii świata, a przede wszystkim historii Bożego planu zbawienia. Bóg wybrał Abrahama, aby był ojcem Bożej rodziny na ziemi.
Jest też druga strona medalu: „A przeklinających cię przeklinać będę”. Kiedyś Mesjasz, syn Abrahamowy, powie jednym ludziom: „Pójdźcie, błogosławieni”; a inni usłyszą: „Idźcie precz ode mnie, przeklęci”.
Fragment na 7/11/20
Wajera (1 Moj 18:1-22:24).
Życie Abrahama, jego służba Bogu oraz miłość do ludzi, stanowiły przeciwieństwo tego, co reprezentowała Sodoma. Namiot Abrahama był otwarty dla obcego przybysza. Bycie „świętym i oddzielonym” dla Boga nie oznacza życia w izolacji od ludzi – Abraham pozostał aktywnie zaangażowany w sytuacje wokół niego, choć nie umieszczał siebie i swego domu świadomie w pośrodku zła, wystawiając się na pokuszenia, jak Lot.
Jezus pewnego razu powiedział: „Abraham oglądał mój dzień i radował się” (Jn 8:56). Czy jest możliwe, że Abraham oglądał dzień Mesjasza na górze Moria?
Fragment na 14/11/20
Chaje Sara (1 Moj 23:1-25:18).
Abrahamowi i Sarze darowane było dożyć bardzo podeszłego wieku, ale co ważniejsze – odeszli w poczuciu sytości dni i życiowego spełnienia. Nawet w końcówce życia Abraham patrzył naprzód i planował przyszłość swojej rodziny, związanej Bożym przymierzem. Nie włożył Bożych obietnic do rodzinnego pamiętnika, ale uchwycił się ich i żył nimi na co dzień.
Poszukiwania żony dla Izaaka oraz małżeństwo z Rebeką, stanowią piękny proroczy obraz relacji Mesjasza z Jego oblubienicą.
Fragment na 21/11/20
Toldot (1 Moj 25:19-28:9).
Każda z umiłowanych żon patriarchów zmagała się z problemem bezpłodności, jak gdyby Bóg chciał zwrócić naszą uwagę na to, że narodziny potomków wybranej linii nie są zwykłymi, regularnymi narodzinami, lecz mają zademonstrować nadnaturalne działanie w życiu Bożych wybranych i mają odniesienie do ziemi, którą Bóg ich potomkom obiecał – „Ziemię tę dam potomstwu twemu”.
Izaak jest pierwszym patriarchą, który założył pola uprawne i hodował bydło, i znakomicie prosperował, pomimo tego, że w kraju panował głód – gdyż Bóg przymierza mu błogosławił. Filistyni, powodowani zazdrością, zasypywali lokalne studnie ziemią – niszcząc źródło zasobów kluczowych również dla własnego przetrwania. Jak widać, ta autodestrukcyjna irracjonalność wrogów Izraela ma długą historię.
Fragment na 28/11/20
Wajece
Uciekając przed Ezawem, Jakub przybywa na miejsce, w którym śni mu się drabina łącząca niebo z ziemią; które nazwie Bet-El – Dom Boży. Czytając dosłownie, było to nagłe „zderzenie” z tym miejscem, a zarazem – jakby trafienie w cel. Może wydawać się dziwnym, że właśnie w ciemnościach, w niepewności i lęku podróżowania w nocy, Jakub odnajduje „miejsce prawdy” – skąd zacznie odkrywać swą prawdziwą tożsamość.
Podobnie i my, kiedy kroczymy w wierze, możemy zderzyć się z sytuacjami, które zaskakują nas i wstrząsają nami. Później jednak uświadamiamy sobie, że stają się one szansą duchowego wzrostu. Poszerzają nasze granice, i skłaniają do pogłębiania relacji z Bogiem.
Fragment na 5/12/20
Wajiszlach (1 Moj 32:3-36:43).
Po dwudziestu latach spędzonych na obczyźnie, Jakub, pełen lęku i trwogi, stoi wobec perspektywy spotkania z Ezawem. Nie pozostaje bierny wobec swych głębokich lęków i strachu. Podejmuje konkretne działania, zabezpieczające rodzinę, a przede wszystkim – bojuje w modlitwie. Po tamtej nocy, kiedy walczył z Bogiem i z człowiekiem, a także ze sobą samym, nauczył się ufać Bogu całym swym sercem i przezwyciężył niszczącą moc panowania strachu.
Mesjasz Jeszua zapewnił tych, którzy w Niego uwierzą: „To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat”.
Fragment na 12/12/20
Wajeszew (1 Moj 37:1-40:23).
Hebrajska nazwa paraszy, „Wajeszew”, związana jest ze słowem, które znaczy: „osiedlić się, osiąść na stałe”. Tak jak jego ojcowie, Jakub szuka trwałego zamieszkania, którego twórcą będzie sam Bóg, i choć przybliża się do niego, jednak wciąż jest w drodze – i fizycznie i duchowo.
Narodziny synów-bliźniaków Judy i Tamar proroczo wskazują na Mesjasza. Przyjście na świat Peresa („Przełamujący”) i Zeracha („Brzask”) obrazują pierwsze i drugie przyjście Jeszuy.
Wytrwały optymizm Józefa, wynikający z jego niezmiennego zaufania Bogu, był w stanie przemienić sytuację niewolnictwa w życiowy sukces.
Fragment na 19/12/20
Mikec (1 Moj 41:1-44:17).
Józef poznał Bożą miarę czasu – kiedy Jego interwencje i akty wybawienia następują szybko i niespodziewanie, po okresie, który wydaje się długim, żmudnym i bolesnym wyczekiwaniem. Jednak gdy nastaje czas przez Boga naznaczony, wtedy sprawy dzieją się naprawdę szybko, a szczodrość Jego darów wprawia w zdumienie.
Podobnie i my, kiedy kroczymy w wierze, możemy zderzyć się z sytuacjami, które zaskakują nas i wstrząsają nami. Później jednak uświadamiamy sobie, że stają się one szansą duchowego wzrostu. Poszerzają nasze granice, i skłaniają do pogłębiania relacji z Bogiem.
Fragment na 26/12/20
Wajigasz (1 Moj 44:18-47:27)
Objawienie się Józefa braciom jest zapowiedzią przyszłego mesjańskiego odkupienia. Kiedy Józef powiedział: „Jam jest Józef”, Boży plan nagle stał się jasny dla jego braci. Ich pytania znalazły odpowiedzi. Zyskali właściwą perspektywę na to, co zdarzyło się w ciągu poprzednich dwudziestu dwóch lat. Wszystko zaczęło pasować do całości. Tak samo będzie w czasie, który nadejdzie, kiedy Bóg się objawi i ogłosi: „Jam jest Pan”. Zasłona zostanie zdjęta z naszych oczu i pojmiemy sens tego, co wydarzyło się w historii – także naszej osobistej.
Fragment na 2/1/21
Wajechi (1 Moj 47:28-50:26)
Posłuchaj w usłudze Soundcloud:
Kiedy u schyłku życia, patriarcha Jakub wgląda w przyszłość, wypowiadając prorocze błogosławieństwo nad swoimi synami w zakresie przyszłej roli ich plemion, wydaje się, jakby w tej proroczej wizji starał się też wypatrzeć Mesjasza i przyszłą erę odkupienia świata. Porównuje Judę do młodego lwa i błogosławi go tronem, czyli władzą nad pozostałymi plemionami. Prorokuje, że z tego plemienia wyjdzie szczególny „władca, któremu będą posłuszne narody”.
Natomiast utrata godności pierworodnego przez Rubena stanowi ponadczasowe ostrzeżenie przed skutkami braku opanowania i samokontroli.