WSPÓLNOTA „DRZEWO OLIWNE”
zaprasza na internetowe spotkanie z cyklu
„PROŚCIEOPOKÓJDLA JEROZOLIMY!”
Sobota, 14 stycznia 2023 w godz. 17-20.
Gość specjalny z Izraela:
Meno Kalisher – pastor wspólnoty Jerusalem Assembly
Kontakt/informacje: drzewo-oliwne@wp.pl
Zgłoszenia: najpóźniej w piątek 13 stycznia!
WSPÓLNOTA „DRZEWO OLIWNE”
zaprasza na internetowe spotkanie z cyklu
„PROŚCIEO POKÓJ DLA JEROZOLIMY!”
Sobota, 17 grudnia 2022 w godz. 17-20.
W programie:
Ariel i Dvora Berkowitz z Izraela i święto Chanuki
oraz świadectwa z Litwy i Ukrainy
Kontakt/informacje: drzewo-oliwne@wp.pl
Zgłoszenia: najpóźniej w piątek 16 grudnia!
Tegoroczny listopad w żydowskim kalendarzu zaczyna się Dniem Aliji, wyznaczonym na 7 dzień miesiąca cheszwan, który odpowiada dziesiątemu dniowi miesiąca nissan kalendarza religijnego. Ustanowiono go na pamiątkę tego, że wtedy lud żydowski pod wodzą Jozuego, niosąc Arkę Przymierza, przekroczył w Gilgal Jordan i wkroczył do obiecanej mu ziemi – jak to czytamy w rozdziałach 3 i 4 Księgi Jozuego. Uznano to za pierwszą masową aliję.
W roku 2016, po zatwierdzeniu przez Kneset odpowiedniej ustawy, dodano Jom haAlija*) do kalendarza świąt izraelskich. Uzasadniała to potrzeba podkreślenia znaczenia żydowskiej imigracji do historycznej Ziemi Izraela, jako podstawy istnienia Państwa Izrael.
Motyw aliji przewija się w tekście Deklaracji Niepodległości Izraela:
„Naród żydowski powstawał w Ziemi Izraela. Tutaj ukształtowała się jego duchowa, religijna i państwowa tożsamość. Tutaj po raz pierwszy stworzył on państwo. Tutaj stworzył skarby kultury ogólnoludzkiej i przekazał całemu światu wieczną Księgę nad księgami.
A później, gdy siłą wygnano naród z jego ziemi, Żydzi zachowali z nią łączność i nigdy nie przestawali się modlić i mieć nadzieję na to, że do niej powrócą i że odtworzą w niej swoją polityczną wolność.
Kierowani tym historycznym i tradycyjnym przywiązaniem, Żydzi w każdym pokoleniu dążyli do tego, by powrócić do swojej dawnej ojczyzny. W ostatnich dekadach zaczęli powracać masowo. Pionierzy [mapilim] i obrońcy, spowodowali, że zakwitła pustynia, przywrócili do życia język hebrajski, zbudowali wsie i miasta, stworzyli kwitnącą społeczność, panującą nad swoją gospodarką i kulturą. Zbudowali społeczność, która kocha pokój, ale wie, jak się bronić. Która przynosi innym błogosławieństwo postępu i pragnie niezależnego bytu narodowego…”.
Warto wspomnieć, iż słowo alija oznacza „wstępowanie, wznoszenie się, podchodzenie” i pochodzi od czasownika ola, znaczącego dosłownie „wznosić się, wspinać, iść w górę”*). Alija to ruch zmierzający do osiągnięcia wyższego miejsca w przestrzeni, zarówno w sensie fizycznym, jak też duchowym. Za aliję zwykło się uznawać każdy akt emigracji do ziemi, obiecanej przez Wszech-mogącego, poczynając od opuszczenia przez lud przez Niego wybrany Egiptu pod przewodnictwem Mojżesza i wkroczenia wraz z Jozuem do obiecanej przez Boga ziemi.
Osoba dokonująca aliji to ole (hbr. ole chadasz – nowy przybysz; ola chadasza – nowa przybyszka; olim chadaszim – nowi przybysze).
W potocznym rozumieniu słowa alija używa się do opisu, trwającej począwszy od lat osiemdziesiątych 19 wieku do dziś, masowej imigracji Żydów do ich odzyskanej w połowie ubiegłego wieku ojczyzny.
W przyjętym w tradycji żydowskiej układzie ksiąg Biblii Hebrajskiej (Tanach) ostatnimi słowami zapisanymi w kończącej ją 2 Księdze Kronik są słowa króla perskiego Cyrusa, nazwanego w Księdze Izajasza (Iz 45:1) Bożym pomazańcem: Kto z całego Jego ludu jest wśród was, niech Pan, jego Bóg, będzie z nim – niech wyrusza!”
Wielu religijnych Żydów kojarzy aliję z powrotem do Ziemi Obiecanej jako wypełnianiem się zapisanej w Biblii Bożej obietnicy danej hebrajskim patriarchom Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.
Dziękujmy Wszechmogącemu za to, że w trwającej mimo niełatwej sytuacji Izraela aliji możemy widzieć wypełnianie się przekazywanych przez proroków obietnic względem narodu Jego wybrania!
Felicja Białęcka
________________________________________________________________
*) Zob. opracowanie A. Białęckiej-Pluta w wydanym przez naszą Wspólnotę Kalendarzu ze Świętami Izraela na rok 2016.
Pożegnanie Haliny Ostik odbędzie się w piątek 21 października o g. 12, w Kaplicy Halpertów na warszawskim cmentarzu ewangelickim przy ul. Młynarskiej 54/56/58.
W dniu 6 października 2022 roku odeszła do Domu Ojca nasza siostra w Chrystusie Halina Ostik – dla wielu z nas duchowa mama i mentorka, dla wielu „ciocia” Halina; inicjatorka i współzałożycielka Wspólnoty „Drzewo Oliwne”.
Jesteśmy wdzięczni za niezwykłe życie naszej Cioci Haliny, poświęcone służbie Bogu i ludziom.
Informacje o uroczystości pogrzebowej podamy w późniejszym terminie.
Przypomnijmy, jak to często czynimy, czym żyją nasi starsi bracia w wierze, którym Wszechmogący wyznaczył szczególną rolę w swoim planie zbawienia.
7 sierpnia przypada w tym roku w żydowskim kalendarzu dziewiąty dzień miesiąca aw, po hebrajsku Tisza be Aw. Jest to dzień postu, uznawany przez tradycję żydowską za rocznicę zburzenia w r. 586 p.n.e. Pierwszej Świątyni jerozolimskiej przez babilońskiego króla Nabuchodonozora, oraz w 70 r. n.e. Drugiej Świątyni przez rzymskiego cesarza Tytusa.
Dzień Tisza be Aw jest drugim po Jom Kipur najważniejszym dniem postu i poprzedzają go trwające przez trzy tygodnie dni żałoby, nazywane Jemei bein hamecarim (Dni w cierpieniach). Ich nazwa pochodzi z wersetu 5:21 w Eicha (‘Treny’).
Tisza be Aw jest symbolem wszystkich prześladowań i nieszczęść narodu żydowskiego; kojarzy się z nim też upadek twierdzy Betar w czasie powstania Bar Kochby w 135 r.n.e., wygnanie Żydów z Anglii w 1290r. oraz początek tułaczki Żydów wypędzonych w 1492 r. z Hiszpanii. Według tradycji talmudycznej w tym dniu Mojżesz potłukł kamienne tablice.
Rabini sugerują, że do tak wielu dramatycznych wydarzeń, które upamiętniają owe dni żałoby, doszło z powodu niepodejmowania ze strony ludu Bożego wybrania powrotu do bliskości z Bogiem – jak się tłumaczy użyte przez nich słowo teszuwa, nawiązujące do zapisu w księdze Ozeasza: „Wróć Izraelu, do Pana, Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną twą winę.” (Oz 14:1).
Żydowski poeta i dziennikarz, Ludwik Lewin pisał: „Nie trzeba być religijnym, by pościć w Jom Kipur. Sądny Dzień to chwila, na którą o swym żydostwie przypomina sobie nawet wielu z tych, którzy przez cały rok starają się zapomnieć, że są Żydami. W tym święcie chodzi o rachunek sumienia i wybaczanie win, co mieści się w wartościach uniwersalnych i daje się dopasować do wszystkich prawie idei humanistycznych. Zupełnie inaczej wygląda sprawa postu przypadającego na dziewiąty dzień żydowskiego miesiąca aw(…) Nie ma ten dzień nic uniwersalnego, lecz symbolizuje ogrom żydowskich nieszczęść i upamiętnia klęski Izraela, zadawane ze wszystkich stron. Jest to więc dzień płaczu dla prawdziwych Żydów.”
W rozpoczynającym trzytygodniowy okres żałoby dniu Sziwa Asar be-Tamuz,oddzielonym jako dzień postu dla stworzenia ludziom warunków do zbadania ze skruchą własnego postępowania i powrotu do bliskości z Bogiem, czyta się między innymi napomnienia proroka Izajasza: „Szukajcie Pana, dopóki można Go znaleźć, wzywajcie Go, póki jest blisko! Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana, aby się nad nim zlitował, do naszego Boga, gdyż hojny jest w odpuszczaniu! (…) Przestrzegajcie prawa i kierujcie się sprawiedliwością, gdyż bliskie jest nadejście Mojego zbawienia i objawienie się Mojej sprawiedliwości. Szczęśliwy jest człowiek, który to czyni.” (Iz 55:6-7; Iz 56:1-2).
Dodajmy, iż wezwanie Izajasza dotyczy też każdego z nas: „Wy, którzy wyzna-jecie Pana, nie milczcie! (…) Przechodźcie, przechodźcie przez bramy, gotujcie drogę ludowi! Torujcie, torujcie ścieżkę, usuwajcie kamienie…” (Iz 62:6,10).
Wezwanie to zachęca nas do wstawienniczej modlitwy, aby czas refleksji w dniu Sziwa AsarbeTamuz i w następującym po nim okresie żałoby, kończącej się postem w dniu TiszabeAw, znalazł odzew w sercach Izraelczyków oraz synów Jakuba mieszkających w diasporze i za sprawą Bożego Ducha pobudził wielu do teszuwy oraz powierzenia miłującemu Bogu Izraela losów własnych i swojej ojczyzny.
Módlmy się o przybliżenie się wypełnienia proroctwa Jeremiasza, którego Lamentacje czyta się w tym czasie żałoby w synagogach: „…Ten, który rozproszył Izraela, zgromadzi go i strzec będzie jak pasterz swojej trzody (…) i będzie ich dusza jak ogród nawodniona (…)ich żałobę obrócę w wesele, pocieszę i rozweselę ich po ich smutku (…) mój lud nasyci się moim dobrem – mówi Pan” (Jr 31:10-14), jak również o nadejście czasu, kiedy wszyscy synowie ludu Bożego wybrania powierzą swoje życie żydowskiemu Mesjaszowi, którego imię jest Jeszua.
***
Stojąca przez osiemset trzydzieści lat, na wzgórzu, ponad Jerozolimą, Świątynia która przejęła rolę Miszkan – Przybytku, będącego dla starożytnych wyznawców Boga Izraela miejscem przebywania chwały Bożej, uznawana była za miejsce kontaktu między niebem a ziemią, za centralny punkt w łączności człowieka z Bogiem. Tłumaczy to w pełni okoliczność, że jej zniszczenie jest uważane przez synów Izraela za największą tragedię w ich historii.
W Liście do Hebrajczyków natomiast, adresowanym do Żydów, którzy już poddali się opiece Mesjasza Jeszuy, czytamy: „Bo Mesjasz wszedł do takiego miejsca najświętszego, które nie jest dziełem ludzkim i jedynie kopią tego prawdziwego, lecz do samego nieba, aby teraz stanąć w naszym imieniu w obliczu samego Boga.” Hbr 9:24. [tłum.David H. Stern].
Życzmy więc naszym starszym braciom w wierze, aby ich serca poruszało, aktualne także dla nas, Słowo zapisane w cytowanej wcześniej haftarze przeznaczonej na, poprzedzający dni żałoby, Szabat Chazon: „Obmyjcie się, oczyśćcie się, usuńcie wasze złe uczynki sprzed Moich oczu, przestańcie źle czynić! Uczcie się dobrze czynić, przestrzegajcie prawa, brońcie pokrzywdzonego, wymierzajcie sprawiedliwość sierocie, wstawiajcie się za wdową!” (Iz 1:16-17); by skłaniało to Słowo do pokuty i przybliżało prorokowane przez Ezechiela cudowne wydarzenie: „I dam wam serce nowe i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste (…) i uczynię, że będziecie postępować według Moich przykazań, Moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je.” (Ez 11:19).
Modląc się o nadejście Bożego Królestwa prośmy, by rychło nadszedł czas, kiedy wszyscy synowie ludu Bożego wybrania pokłonią się Wielkiemu Arcykapłanowi i zapragną być Jego Świątynią.
Felicja Białęcka
Szawuot, Święto Tygodni (Wj 34:22), drugie po Pesach święto pielgrzymie, nazwane także w Biblii Świętem Żniw (Kpł 23:16, 21), jest obchodzone 6 dnia miesiąca siwan, który przypada w tym roku 5 czerwca – w dniu, kiedy świat chrześcijański obchodzi Zielone Święta, pamiątkę Zesłania Ducha Świętego.
Szawuot jest obchodzone na koniec zbiorów jęczmienia, których pier-wszy snop (omer) – pierwociny, zebrany pierwszego dnia żniw, w 16 dniu nisan (drugim dniu Pesach) został złożony jako ofiara dziękczynna za żyzność ziemi i obfitość plonów. W tym dniu rozpoczyna się „liczenie omeru”– odliczanie kolejnych 49 dni do Szawuot, kiedy składana była ofiara z pszenicy.
Biblijny zapis z 23 rozdziału Księgi Kapłańskiej mówi, że Święty Izraelski polecił obchodzić Szawuot 50 dni po święcie Pesach, odliczając je od ofiarowania wtedy pierwszego snopa (omeru) jęczmienia, zebranego w czasie żniw. Zgodnie z tym zaleceniem, w synagodze do dziś odlicza się kolejne omery.
U podstaw, należącego do ‘świąt Pana’, Święta Tygodni leży więc Boże polecenie, by obchodzić je 50 dni po święcie Pesach, odliczając je od ofiarowania pierwszego snopa jęczmienia.
Szawuot uważane jest za święto kończące obchody Pesach. Dlatego w Talmudzie nosi nazwę Aceret (hbr. Świąteczne Zgromadzenie – święto końcowe).
Stosownie do tego, że Święto Tygodni, zgodnie z Bożym poleceniem, ma być obchodzone 50 dni po święcie Pesach, Święto Zesłania Ducha Świętego nosi nazwę Pięćdziesiątnicy.
Przypomnijmy, iż opisane w Dziejach Apostolskich (Dz 2:1-13) spotkanie Żydów, ‘mężów nabożnych spośród wszystkich ludów jakie są pod niebem’ miało miejsce zaraz po 49 dniu liczenia omeru, zwanego po hebrajsku sfirat ha-omer. Wtedy to nastąpiło Zesłanie Ducha Świętego.
Po zburzeniu Świątyni Szawuot stało się dla Żydów również świętem nadania Izraelowi Tory (Wj 19 i 20), co jest akcentowane w modlitwach w synagogach.
W tym kontekście nasuwa się skojarzenie, iż żydowskie Święta Żniw przypominają o nadaniu przez Stwórcę synom Izraela Prawa na Synaju, a półtora tysiąca lat później, w dniu, kiedy żydowscy uczniowie Mesjasza przybyli na te święta do Jerozolimy, aby dziękować za Boży dar pierwszego żniwa, Duch Święty zapisał Prawo w ich sercach i dał im pierwsze żniwo nawrócenia.
Przypomnijmy, za komentarzem Davida Sterna do 2 rozdziału Dziejów Apostolskich, iż zawarty tam opis wskazuje na to, że nie-Żydzi mogą się stać częścią ludu Bożego, nie stając się Żydami. Żaden jednak nie-Żyd nie może być chrześcijaninem, jeśli nie powie: Wasz Bóg jest moim Bogiem.
Nie przypadkiem też Bóg wybrał święto wiązane z Torą, by zesłać Ruach Ha-Kodesz – Ducha Świętego, aby pełne mocy było życie każdego talmida (mędrca zgłębiającego Pisma) i pełna mocy była cała wspólnota wierzących w Mesjasza Jeszuę.
Podobnie jak moc Tory zachowywała naród żydowski na przestrzeni dziejów, moc Ducha Świętego zmienia na lepsze życie milionów ludzi i uzdolnia ich do świadectwa o Bożej potędze, przemieniającej życie nawet w obliczu najdotkliwszych prześladowań.
David Stern w swym komentarzu przywodzi na pamięć porównanie nieskuteczności Piotra przed otrzymaniem przez niego Ducha Świętego (Mt 16:21-23, 26:69-75; J 21:15-17) – z jego natchnionym kazaniem (Dz 2:14-41).
Zarówno Szawuot jak też Święto Zesłania Ducha Świętego możemy zatem zasadnie nazywać ‘świętami żniw’.
Tora (po hebrajsku to słowo znaczy ‘nauka’ a nie prawo) naucza prawdy. Prawda Toryukazana w Tanach nie jest inna niż prawda Tory ukazana w Nowym Testamencie – pisze Stern.
Oba święta nazywane Pięćdziesiątnicą mówią o nadaniu Tory ludowi Bożemu. Na górze Synaj Bóg wypisał na kamiennych tablicach Dziesięć Przykazań (Wj 31:18), a po Wniebowstąpieniu Jeszuy, stosownie do proroczych zapowiedzi (J 31:32) i (Ez 36:26), Torazostała wypisana na tablicach serc (2 Kor 3:6-18).
Związek między Torą a Ruach Ha-Kodesz podkreślają cudowne znaki. Huk wichru i ogień w Jeruszalaim przypominają ogień, dym i odgłosy pod górą Synaj (Wj19:18-19, Pwt5:19-21).
W dniu Zesłania Ducha Świętego lud Boży nie trzymał się jednak z dala (Wj 19:21-23, Pwt 5:22-24), lecz Chwała Boża przyszła do każdego z osobna.
Dziękujmy Najwyższemu za bogate owoce jednych i drugich żniw!
Felicja Białęcka
Zapraszamy na kwartalne biblijno-modlitewne spotkanie Wspólnoty „Drzewo Oliwne”
w Olesinie w dniach 8-10.04.22.
W programie przewidujemy wykłady, świadectwa i modlitwy o Izrael.
Osoby zainteresowane prosimy o kontakt na adres e-mail WDO
lub do Andrzeja Cieślara na telefon 73747505
W dniach 17 i 18 marca Żydzi obchodzą w tym roku święto Purim.
Nie należy ono do świąt Pana, jak Pesach, Szawuot, RoszHaszana, Jom Kipur, czy Sukot, ale jest równie popularne. Jest bowiem historyczną pamiątką cudownego uchronienia Żydów przed wyznaczoną losem (hbr. pur) zagładą, oraz zamiany zła w dobro. Pod koniec czytanego w synagogach zwoju Megillat Ester (Księga Estery 9:20-28) jest zapis: „A Mordochaj spisał wszystkie te wydarzenia i rozesłał listy do wszystkich Żydów… zobowiązując ich, aby rokrocznie święcili czternasty dzień miesiąca adar i piętnasty dzień tegoż miesiąca, jako dni, w których Żydzi zyskali spokój od wrogów swoich i jako miesiąc, w którym troska zamieniła się w radość, a żałoba w dzień pomyślny… A te Święta Purim nie mają zniknąć wśród Żydów i pamięć o nich nie ma ustać u ich potomstwa”. Wyjaśnia to dlaczego święto Purim przybrało formę radosnego festynu.
Wszechwiedzący Bóg Izraela wiedział, jak bardzo Jego lud będzie smagany i jak bardzo potrzebna mu będzie nadzieja pobudzana przez wspominanie Jego miłosierdzia; jego wyrazem było m.in. opisane w Księdze Estery wydarzenie, mające miejsce 5 wieków przed narodzeniem Jeszuy. Warto przypomnieć, że opisana w Księdze Estery próba zniszczenia narodu żydowskiego, uniemożliwiona zrządzeniem Boga, nie jest pierwszą, o której pisze Księga nad księgami. Nie jest też bynajmniej ostatnią taką próbą na przestrzeni znanej nam historii ludu wybranego. Również dziś liczni wrogowie Świętego Izraelskiego w rozmaity sposób planują unicestwienie Izraela.
Święty Izraelski musi niestety doświadczać swój powołany do świętości lud („...jako lud będziesz wyłączną Jego własnością, jak ci obiecał /…/ ty masz przestrzegać wszystkich Jego przykazań…” – Pwt 26:18) ze względu na jego nieposłuszeństwo, ale czyni to, aby doprowadzić go do nawrócenia: „Może, gdy dom judzki usłyszy o wszystkim złu, które Ja zamyślam im uczynić, nawróci się każdy ze swojej złej drogi i wtedy odpuszczę im winę i grzech” – zapowiadaprzez proroka Jeremiasza (Jr 36:3).
Wspominanie, pamięć i historia należą do istoty żydowskiego myślenia – piszą znawcy zagadnienia. Przeszłość nie jest gdzieś daleko w tyle, lecz znajduje się przed człowiekiem przeżywającym ją we wspomnieniu. Znaczenie przywiązywane do pamięci wynika z wyjątkowej historii Żydów, którzy rozproszeni po całym świecie często nie mieli żadnej ojczyzny; nie pozwalano im jej mieć.
Dla Izraelczyków liczących się z Bogiem jest więc święto Purim okazją do dziękowania Świętemu Izraelskiemu za Jego realne potwierdzenie słów zapisanych wcześniej przez proroka Jeremiasza: „…nie bój się sługo mój, Jakubie, i nie trwóż się, Izraelu, bo oto Ja wybawię cię choćby z daleka…” (Jr 46:27), wyrażone w wyratowaniu z zagłady ich przodków przebywających w V w. p. n. e. w Persji.
Dla nieznających Boga Izraelczyków jest Purim, w obecnych trudnych czasach, przynoszącym otuchę epizodem historii ich narodu, oraz okazją do rozrywki; chociaż wielu może skłania też do głębszej refleksji…
Słowo Boże mówi, że niedola ludu izraelskiego, w Jego czasie, skończy się: „Zabliźnią się twoje rany i uleczę cię z twoich ciosów.” (Jr 30:17); „I będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem” (Jr 30:22); „Oto przyjdą z płaczem, a Ja wśród pocieszenia poprowadzę ich i zawiodę do strumieni wód drogą prostą, na której się nie potkną , gdyż jestem ojcem dla Izraela”(Jr 31:9).
Bóg zapowiada też przez swojego proroka, że ocali Izraela od zagłady ze strony wrogów, a Jego sprawiedliwy gniew dosięgnie prześladowców: „Porywa mnie wielki gniew na narody pewne siebie, które wtedy, gdy się trochę gniewałem, przyczyniły się do nieszczęścia” (Za 1:15); „...zebrały się przeciwko tobie liczne narody (…) lecz nie znają oni zamysłów Pana i nie rozumieją Jego planu, że zebrał je jak snopy na klepisku” (Mi 4:11-12).
W proroctwie Joela (3:7) wyraża też Pan opinię na temat dzielenia izraelskiej ziemi: „Zgromadzę wszystkie narody i sprowadzę je do Doliny Jozafata, i tam się z nimi rozprawię z powodu Mojego ludu i Mojego dziedzictwa, Izraela, ponieważ rozproszyli je między ludy pogańskie i podzielili Mój kraj”;„I pomszczę ich krew, której dotąd nie pomściłem. A Pan zamieszka na Syjonie” (3:26).
Odnajdywanie w Biblii zapisów, dających mocną podstawę dla nadziei synów Izraela, zachęca do usilnej modlitwy, aby teraz, gdy nad ich przyszłością gromadzą się ciemne chmury, Wszechmogący usposobił ich i uzdolnił do szukania tej nadziei w Jego Słowie. Aby czerpiąc ją z historii dotyczącej przeszłości, zawartej w Megillat Ester, łączyli ją również z Bożymi obietnicami, które wiążą się jednak ściśle z niełatwym dla nich do spełnienia, oczekiwaniem Świętego Izraelskiego, wyrażonym w Torze (Pwt 26:18): „Pan zaś oświadczył dziś co do ciebie, że jako lud będziesz wyłączną Jego własnością, jak Ci obiecał, i że ty masz przestrzegać wszystkich Jego przykazań”.
Myśląc o święcie Purim, chciejmy życzyć mieszkańcom Izraela i tym synom Jakuba, którzy nie znaleźli się jeszcze w swojej ojczyźnie, aby, radując się wspominaniem końcowych wydarzeń z Megillat Ester, zachęcili się, za sprawą Ducha Świętego, do pilnego szukania Autora Tanach, i aby mogli uzyskać pewność wyrażoną w Psalmie 9: „Pan trwa na wieki (…) Sądzić będzie świat sprawiedliwie, bezstronnie osądzać ludy. Pan stanie się schronieniem uciśnionemu, schronieniem w czasie niedoli. Ufać będą Tobie ci, którzy znają imię Twoje. Bo nie opuszczasz, Panie, tych, którzy Cię szukają”.
Felicja Białęcka
